|
Bir vaiz vardı... Minbere
çıktığı zaman ilk işi şöyle dua etmek olurdu:
-Ya Rabbi!.. Kötülere,
fesatçılara, isyancılara merhamet et. Hayır sahipleri ile alay
edenlerin tümüne, kafir gönüllülere, kilisede bulunanlara yardım
et...
Ona:
-Hiç böyle bir adet, böyle
dua görmedik. İyileri, hayır sahiplerini, dua edilmeye layık
olanları bırakıp; nerede beddua edilmesi gereken it, kopuk, zararlı
insan varsa onlara dua ediyorsun.. Bu mertliğe, insanlığa, yiğitliğe,
fazilete sığmaz... dediklerinde:
-Ben onlardan iyilikler gördüm,
bu yüzden onlara dua etmeyi âdet edindim... diyor.
-Onlardan ne iyilik ulaşabilirki
insana... olsa olsa ancak bela gelir bulur. Sen galiba iyiden iyiye karıştırır
oldun her şeyi... İyilik nerede, o saydıkların nerede?. Ateş ile su
gibi.. Asla bir arada olamazlar.
-Hayır dostlar hayır!.
Yanılıyorsunuz!. Dua ettiklerim var ya; o kadar kötülükte
bulundular, o derece zulüm, eza, cefa edip incittiler ki beni, sonunda
şerden kurtarıp, hayıra ulaşmama vesile oldular.
Ne vakit dünyaya yöneldim
ise onlardan eziyet gördüm, dayak yedim, bu nedenle iyilik tarafına
kaçar oldum.
Beni o kurtlar yola
getirdiler... İyiliğime sebep oldular..
Ey aklı başında
olanlar!.. Bu yüzden onlara dua etmek boynumun borcudur.
Kul dertten elemden
Allah’a sığınır, O yüce Padişaha sızlanır, uğradığı
zahmetten yüzlerce şikayette bulunur da, Allah:
-Gördün ya, sonunda dert
ve zahmet seni bana yalvartır hale getirtti, seni doğrulttu. Sen; seni
yolundan alıkoyandan, bizim kapımızdan uzaklaştırıp kovandan şikayette
bulun. Hakikatte her düşman senin ilacındır... Çünki ondan kaçar,
saklanır, gizli yerlerde Lûtfumdan yardım dilersin... Dostlarınsa;
hakikatte
düşmanlarındır, onlar; seni meşgul ederek benden uzağa düşürürler...
Bir hayvan vardır, adına
porsuk derler... dayak yedikçe semirir, şişmanlar... İşte mü’minin
canı da gerçekten porsuğa benzer... O da zahmet ve meşakkatlerle
kuvvetlenir semirir. Bu yüzden en büyük zorluklara uğrayanlar Nebi
ve Resullerdir... Onların çektiği meşakkat, bütün cihan halkının
çektiklerinden daha
üstün, daha fazla idi. Çünki; canları da bütün canlardan daha büyük,
daha üstündü... Onun için onların uğradıkları belalara başka
kimse uğramamıştır...
Bir adam belada sefa görürse
bela tatlılaşır... Hasta iyileştiğini görünce ilaç kendisine hoş
gelir... Kötü kişi de başkalarına fayda verir ama, kendi hakkında
Allah’ın merhametinden çıkarılmış olur. Başkalarından gelen
merhamet, dua ona
ulaşmaz, çünki; uzak düşmüşlerden olur...
Mesnevi - IV-7
|
