İnsanlık  Maceramız

Mini mini çocuklardık kirletilmemiş hayalleri, bozulmamış düşleri olan. İçinde yalnızca bizim ve sevdiklerimizin olduğu dünyalarımızda He-man kadar güçlü, Tarzan kadar korkusuz, Batman kadar gizemli, Pamuk Prenses kadar güzel, Sinderella kadar mahzun, Keloğlan kadar saf, şirineler kadar kalabalık ve şendik. Çocukça bilmişliğimiz şirin babadan mirastı. Gördüğümüz her yeni şey yepyeni bir dünyaydı. Onu keşfetmek dünyayı Şireydır dan kurtarmak kadar heyecanlıydı.

 Büyüdük, baltalara sap olmayı öğütleyenlerin balta saplarına verdikleri önemi anlamlandırmaya çalışarak. Büyüdük, kalabalıkların onaylayan bakışlarının üzerimizde olmasından gurur duyarak. Büyüdük, çoğaltarak dışımızdaki kalabalığı ve azaltarak içimizdeki dünyaları. Karıştıkça şehrin kalabalığına, kalakaldık ruhun yalnızlığıyla. Şuh kahkahalar savurdukça hayata, savrulduk tebessümün gölgelediği acıya. Anlatamadık, anlatamadık hüznümüzü, anlatamadık acımızı… anlatmak için çabaladıkça anlamaktan uzaklaştık. Dışımızı önemsedikçe içimizde yittik. Uzakların özlemini duydukça hüznün kollarında yığılıp kaldık. Gitmeyi düşledikçe bağlandık kalmaya. Saatlere diktikçe gözümüzü kaybettik zamanı. Aşkı okuyup aşkı yazdıkça kelimelere tutsak yaptık, aşkı yitirdik,. Yeni sözler yeni anlamlar aradıkça o bildik şarkının nakaratına takılıp kaldık. Yücelttikçe soyluluğu, soysuzluğa battık. İnsanlık bildirgelerini, evrensel beyannameleri çoğalttıkça ve yükselttikçe medeniyeti yeryüzünde,  köpüren iştahımızla çullandık hayallerinden başka her şeyini yitirmiş bir çocuğun hayallerine.

Zafere kilitlenmiş bedenlerimiz müthiş bir iç yenilgiye kuruldu. Uzak ülkelerde, destanı dillerde dolaşan o mağrur kahraman gibi geçtik hayatın içinden, her adımda başımızı biraz daha öne düşürerek.

                        26 Mayıs 2003      Elif